KARANLIĞIN DİLİ

Çekildi kalabalıklar gecenin en sessiz saatindeyim, yelkovan akrebi kovalarken çıkan sesi duyuyorum yalnızca ara ara dalıyorum uyandırıyor tik tak sesleri…Sokak lambaları aydınlatıyor masamı ve rüzgar dalgalandırıyor bir bayrak gibi perdemi…Düşüncenin kalem istediği saatlerde bir kör kuyuya düşüyorum anlamak istiyorum bendeki beni, kayboluyorum, elimde adres yok bindiğim durağı bulamıyorum, ineceğim durak muamma, bir müzik sesi geliyor kulağıma ,genç, arabeski son ses açmış sevdiğine serenat yapıyor adeta..Ajite edilmiş dudaklar susmuş, derin derin daldıkları rüyaya horluyorlar…Bir veba salgını var sanki, karanlık çöktü mü, herkes koşar adımlarla evlerine dönüyor, ben ise çocukluğumu hatırlıyorum yine annem yemeğe gel diyor ben var gücümle oyunlarıma koşuyorum..Kaygılı yüzlerin arasından geçiyorum, tam dönecekken köşeyi, yaşamını yitirmiş gencin yasını tutuyorum…Herkes uykuda evler bir bir kapattı ışıklarını yastıkla buluştu çoktan insanlık..öyle güzel uyuyorlardı ki uyandırmaya kıyamadık..Ve karanlık zifiri karanlık kan kusuyor birileri görülmüyor duyulmuyor böğürmeleri..Kilidi vurulan kapıların hatrı sorulmuyor..Geceyle yalnızlık kardeştir hep birarada gezinir, birinin eli diğerinin omzundadır ..Susar kuşlar…Bitki hayvan börtü böcek uyumaya çekilir..Yalnızdır hep birileri..Gökyüzüne bakmayı bilmeyen göremezki yıldızları ve geceyi aydınlatan dolunayı..Kaldırım taşlarının arasında ezilen çiçekler derin bir nefes alıyor..Bir mahmurluk çöküyor gözbebeklerimize…Uyku iyiden iyiye zorluyor gözleri…