KANAT SESİ

Hayatımızın zorlaştığı durup donduğu zamanlarda kalıcı olanı daha çok özlüyoruz, sahte olanla oyalanamayacak kadar büyüdük artık, dini ritüellerin doğru yol üzerinde tuttuğu ayaklarımız olabildiğine sabit, köprülerden geçerken, putperestler secde izlerinden irrite olurken, bitmez tükenmez enerjimizi doğru ve iyi olana kanalize etmeye çalışıyoruz, kendimizi bile koruyacak dirayete sahip değilken çocuklara kalkan olmaya çalışıyoruz,  çocuklarımızı korumak isterken onları hayata karşı antrenmansız mı bırakıyoruz.
Baharlar beklerken bizi ,  biz hep bir ağızdan kış şarkıları söylüyoruz, kolumuzu dayadığımız hurma kütüklerinden Peygamberi soruyoruz, nazımız geleceğe, bir türlü toparlanamıyoruz, hayat olanca hızıyla devam ederken biz bitiremediğimiz kitabın aynı bölümünde takılıp kalıyoruz, bizi yaşatacak birkaç bilgiyi heybemize alıyor, yolluğumuzla övünüyoruz, çocuklar güvenli bir alan ararken köşe başlarında onlara fark ettirmeden saklambaç oynuyor ve hep aynı kişiye sobeleniyoruz, bestesi yapılmamış şarkıyı söylerken anlaşılamıyoruz, yaşlılarımız her şeyi yaşadı diyerek onlar adına ölümü bekliyoruz, oysa keder dolu bir ömrü kucakladıklarını unutuyoruz, ağlayan bebeğe habire mama veriyor derdini anlamıyoruz, kendi ellerimizle ilmek ilmek dokuduğumuz halılarımızda hatıralarımızı saklarken günün birinde o elleri özlüyoruz, dostlarımızla derdimizi paylaşırken arabeskin kraliçesi oluyoruz, kabirlere gidip öleni görmüyoruz, daha ziyaretimiz bitmeden dünyaya dönüyor kahkahaya boğuluyoruz…Alışkanlıklarımızı er meydanında boynundan vuruyoruz, bizi yetiştiren annelere her sabah yalnızca tebessümü bir borç biliyor, ayaklarının altında cenneti arıyoruz, müzayedelerde en değersize paha biçilmez diyor, en değerliyi saf dışı bırakıyoruz, şeytan girer diye birbirimize yaslanıyor şeytan girmeden safları genişletip sırtımızdan vuruluyoruz, ayla güneşin dansını izleyip yıldızlara tutuluyoruz…