ÇOBANIN UYKUSU

Kaptan değiştiğinde sallanır gemi, ne atılır bilinmez hafiflesin diye yolculuklarımız, dolu dolu valizlerle her seferinde omuzlarımızda sorumluluklarımız, binlerce kuş kanatlanmayı beklerken başımızın üzerinde, itinayla toprağa basar ayaklarımız, boşluğa açılan kapılardan haberdarız, dünya malı dediklerimiz sırtımızda kambur olmuşken zordur kendimizden ayırmamız, tek kanatlı sinekler sessiz uçarken, kirli kandan beslenir şeytanlarımız, daha ne kadar yorulur bilinmez içimizde umutlarımız, kel kaldıktan sonra tarakla dolaşmanın buruk sevincini yaşarken hep aynı yerde tükenir umutlarımız, dökülür sonbahar yaprağında mevsimler, solar çiçekleri bir mum ışığında baharı bekleyenlerin, ormanın içinde bodur ağacın gölgesinde dinlenenlerle beraber açıkta kalır yaptıklarımız, misali görülmemiş olayların içinde yer alırken cesur vicdanlarımız, yozlaşmış topluma yabancıyız, içimizden sızan kanı avuçlarken sol elimiz, bir kez olsun ah etmez dilimizde cümlelerimiz, affetmenin erdemine varmışken çocuklarımız, büyür yetişkinliğin sırtında öfkemiz, aslına rücu edenlerin elindedir ilk taşı atacaklarız, bir hikayenin sonunda durur soldurduklarımız ve  ayakta ölür vurduklarımız, daha ne kadar çalar ki aynı şarkıyı gramofonlarımız, zamanın bizedir o vaktedir borcumuz, ardında kalanlara bir el sallamaz mı kibirli yanımız,güneş doğacak diye perdeleri açar sabahlarımız, bir sisin ardındadır anılarımız, dağılan yuvalarında demansa uğrayanlarımız, bir düşüncenin ardına sığınır sihirli sandıklarımız, yorulduk mu çocukluğun mutluluğuna sarılırız, biterse gözyaşımız sahtekardır ağlayanlarımız, gurbete düşmüş bahtımız, bazen tekmelediğimiz nefsin elinden tutarız, kör olur bakışlarımız, ille de aynı  olmalı yetişkinsek oyuncaklarımız, kabrimizin başında  okunacak fatihamız, çoban kurdu görmez uyur,ulur kurt ağıt yakar kavalımız...