AHUZARIN DUYULMAZ

Gezmeye nerden başlayacağını bilmeyen bir seyyah gibi takılmış şapkam

Her yolun tek bir adrese çıktığı yanlızca bir takım elbisenin valizinde kaybolan seyyahlık Yaradanın sonsuz merhametinin şemsiyesi altında yürümenin emniyetindeyim

Ağlayıp duran huzurevlerine bakacak yüzüm yok, çocuklarda benim için fazlaca ihtiyar

Yazın son ayında uğurlarken bütün yaprakları

Ne yaza bir elveda ne de sonbahara hoş geldin borcum var

Saadetin evreninde dolaşıp duranları gölgeliyorum

Her sabahım bir diğer sabahı beklemekten geçerken

Akşamlarım her şeyin bittiğini müjdeliyor

Sanrısal bozukluğun mu bu denli emin olmakta

Süresi bitmiş mutlulukları sırtlarken banane demeyecek kadar gerçeğiyim rüyaların

Kabuslar bir deliye mal edilirken

Dünya uzayda bir yer bulmanın telaşında

Berbat ettiği gezegenden kaçarcasına

Güneş hiç bu kadar parıldamamıştı nisbet olsun diye tüm mahkumlara

Kaç ömür geçer bilinmez ceset bedenlere

Bir borcu ödercesine

Saplantısız savunma mekanizmalarıyla yaşayanlara

Tanıyorum çocukları çöp kutusuna atıp yarı yollarda kalanlara

Kaç iklim değişir bilemiyorum katil yolculara

Ay dolunayını giyinirken hep mi böyle güze görünür hilalin inceliğine

Yo hayır diyen bin kere inadı ile kök söktürenidir keçilere

Anne kucağını dillere destan düğün edenlere

Bilinmezdir kaderi kaza edenlere

Uyanamadığım bir sabah da herkes uykuda,

Bilemiyorum hangi neyden çıkıyor bu hicran dolu bakışın sesi, koyunları güden çoban misali herkes koşuştururken kaval yalnızca keçiye duyurmuyor sesini, ağlamak gözyaşı akıtmaksa eğer herkes ağlıyor,

Yürekten sızıysa neşe sarıyor

İnsana Saygıyla/ Hayırlı Cumalar