HEP HÜZNÜ YAZMAZ BU KALEM

Hep hüznü yazmaz ya bu kalem, gün gelir sevinci yazar kazanılmış zaferlerin şanıyla büyülenir de güzellemeler yazar, kahkahalara boğulur da şehir birkaç cümleyle mutluluğu sınar, hep hüznü yazmaz ya bu kalem gün gelir dünyanın en kuytu yerlerinde bir çocuğun gülüşünü yazar ve bir genç kızın çeyizini dizer gönlü düşmüş delikanlıya, bir ninenin evladına kavuşacağı zamana dek döktüğü gözyaşına gün sayar , hep hüznü yazmaz bu kalem, gözlerde parıldayan müjdeli haberlerin geleceği mikrofonlara ağıt yakar, kanadı kırık albatrosların her şeye rağmen gökte süzülüşünü yazar, bir yavru ceylanın avcıdan kurtulup tam köşeyi dönecekken avına yenik düşen yırtıcılara bir çelme takarak ceylan gözleriyle son bir defa bakar ki kalem yazar, bu kalem Mevlananın şebi aruzunu yazar, muğlak vakitlerde aya hasret olan karanlıkların ışığını yazar, gün gelir uzak diyarlarda hasretin vuslatını döker kelimelere, bu kalem ki bitmez mürekkebi bir yetimin başını okşarken omzuna kolunu atar, gecenin bir vaktinde dervişin Yaradanıyla buluşmasını yazar, hep hüznü yazmaz bu kalem bulutlar yüklenirken yağmuru, susuzluktan parça parça olmuş toprağa şimşekler çakarken kalem durmaz da anı yazar, çalakalem yazılmış mektupların pası silinirken, göğsünde harfleri koklayan sevdalıları yazar, oraklı ırgatların yevmiyesiyle yemeni aldıkları günün neşesini  yazar, bu kalem gün gelir ağlamaktan şişmiş gözlere bir perde açar da halka halka olmuş mutlulukları yazar,  hep hüznü yazmaz ya bu kalem Evereste çıkan dağcıyla aynı minvalde hayata bakar  da zirveyi yazar, bir başka gezegenin toprağını koklayan insanların yeni bir ev hayalini yazar, diplomasını almak için eksi kırklarda tane tane karların arasında yürürken yüzüne düşen karlardan ıslanan yüzün tebessümünü yazar, hep cehennemi yazmaz bu kalem pınarların arasında sekiz kapılı cenneti yazar…